این کتاب، پژوهشی است درجهت بررسی چگونگی نفوذ ترکان به دستگاه خلافت عباسی و  نتایج و آثار آن. رابطه خلفای عباسی با دو عنصر ایران و عرب بتدریج به تیرگی گرایید و ازین رو آنان بنابر دلایلی و نیز به منظور جبران کاستی های خویش از نظر نظامی و سیاسی و اداری اقدام به جذب نیروی ترک در این زمینه کردند.

ترکان مردمانی صحرا نشین بودند و با زندگی شهر و شهرنشینی چندان اشنایی نداشتند، اما از نظر نظامی و سایر عواملی که دارا بودند، برای حکومت سودمند بودند درواقع با ورود هر عنصری به خلافت تاثیراتی در حکومت نمایان گردید و هر عنصری به نوبه خود سبب تغییر اوضاع چه کم و چه بیش گشتند، برای مثال ترکان اهداف نظامی حکومت را بر آورده می ساختند و به مرور امرای عباسی را زیر سیطره خویش قرار دادند.

ایرانی ها از نظر وزارت و دیوان سالاری باعث ترقی خلافت عباسی گردیدند. ترکان به تدریج بر تمامی امور خلافت سلطه پیدا کردند و خلفا با رویت این وضعیت سعی در ممانعت از اقدامات ایشان کردند اما زیرکی و قدرتمندی ترکان مانع پیروزی آنان گشت، حتی گاه برخی خلفا در این راه جان خود را از دست می دادند.

این پژوهش سعی کرده تا تمامی جوانب اقدامات سیاسی اداری ترکان را با تکیه بر رویکرد توصیفی و تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای از عصر متعصم تا پایان دوره دوم خلافت عباسی و نیز تاثیرات این اقدامات را در تضعیف خلافت عباسی مورد کاوش قرار دهد.

پیشگفتار/9

فصل اول: ویژگی های قوم ترک/13

فصل دوم: چگونگی تشکیل خلافت عباسی/25

فصل سوم: اقدامات سیاسی-نظامی ترکان در دوران خلافت معتصم، واثق و متوکل/49

فصل چهارم: بررسی و ارزیابی پیامدهای مثبت و منفی قدرت¬گیری ترکان در دستگاه خلافت عباسی/65

فصل پنجم: نتایج و پیامد حضور ترکان در دستگاه خلافت عباسی/87

فهرست منابع و مأخذ/111