توسعه پایدار موضوعی است که حوضه تمدن ایرانی از هزاران سال پیش با آن آشنایی داشت. کاوش ها نشان می دهند که کشاورزی در این سرزمین به دور زمانی شاید 10 – 9 هزار ساله می گردد و به احتمال بسیار ایران خاستگاه کشاورزی در جهان است. این سرزمین از سوی بسیاری از پژوهشگران غیر ایرانی خاستگاه کشاورزی آبی در شش هزار سال پیش نیز شناخته شده است. ابداعات ایرانی چون شبکه های برداشت از رودها، چرخ چاه های ایرانی، چاه ها، آبراهه های زیر زمینی، قنات ها، ساختمان های پایدار،  شهر باغ ها، همه نمونه های هماهنگی با اقلیم و توسعه پایدار به شمار می روند.

در دهه های گذشته تقلید از الگوی توسعه نابومی در بخش آب، نه تنها آبخیزهای کشور را درنوردید که همچنین تقلید از الگوی نابومی ناهماهنگ با اقلیم در شهرسازی سبب شد که شهرسازی ایرانی به شیوه ی شهرباغ های دارای تسهیلات محلی تأمین آب، بر پایه الگوی مصرف صرفه جویانه، پایدار و با معماری آمیخته با هنر متعالی بومی ایرانی کنار گذاشته شود و شهرهای ناسازگار با زیست بوم گسترش یابند. آبرسانی شهرها بهانه ای شد تا سدسازی به شیوه نابومی و تقلیدی بدون توجه به تجربه ارزشمند ملی در کنارگذاری سدسازی، تشدید شود تا آنجا که سدسازی تنها رویکرد مدیریت تأمین آب رسمی کشور شد.

در این کتاب نویسنده ضمن نقد سیاست ها و رویکردهای جاری مدیریت آب در کشور، گوشه ای از پیامدهای خسارت بار آن را ارائه می دهد. او بر این باور است که آسیب شناسی معضلات آب کشور کمک می کند بتوانیم راهکارهای غلبه بر مشکل را بیابیم.

کتاب توسعه پایدار و مدیریت آب(پیامدهای ناسازگارالگوی توسعه نابومی در بخش آب با سدسازی) با قیمت 3800تومان در 124صفحه و با تیراژ 1650نسخه توسط سازمان انتشارات جهاد دانشگاهی واحد مشهد به چاپ رسیده است.

پیشگفتار/ 9