در میان اهداف این کتاب، تلاش برای برداشتن گامی به عقب برای بررسی و حل این مساله است که تاب‌آوری شهری به چه معناست و به چه هدفی و توسط چه کسی مورد استفاده قرار گرفته‌است. استفاده بیش از حد از این اصطلاح در سیاست عمومی و کسب‌وکار در طول دهه گذشته، گیج‌کننده بوده‌است. با این تورم تاب‌آوری، به سختی می‌توان به تعریف قابل قبولی از این اصطلاح دست یافت. با این حال، تاب‌آوری و معنای "عینی" آن به‌عنوان یک ظرفیت برای مقاومت در برابر شرایط بدبختی در نظر گرفته شده‌است، کیفیتی که ذاتی افراد، جوامع و سیستم‌ها است. بدین وسیله این مفهوم با باز کردن تاب‌آوری، با استفاده از چارچوب دولت اندیشی الهام‌گرفته از فوکو، در مفهوم حکومت از طریق افراد و رفتار روزمره آن‌ها، به چالش کشیده می‌شود. به عبارت دیگر، من تاب‌آوری را به‌عنوان ابزار حاکمیت از طریق جامعه درک می‌کنم که براساس مجموعه‌ای از عقلانیت و شیوه‌های دولتی با هدف "قدرتمند کردن" جمعیت شهری ساخته شده‌است. هدف آن‌ها نسبتا عالی است: تا شهرها را برای همه انعطاف‌پذیر، ایمن و فراگیر سازند. با این حال، یک نگاه دقیق‌تر، تضاد شدیدی را بین گفتمان‌های غالب و شیوه‌های واقعی تاب‌آوری شهری نشان می‌دهد که از ذهنیت دولت لیبرال آگاه است. پشت زبان قدرت بخش مستقر شده توسط موسسات دولتی و غیردولتی، ساختار موضوعات تاب‌آوری قرار دارد که قادر، مسئول، و قابل‌اعتماد برای مراقبت از خود هستند، هر شرایطی که در آن قرار دارند. نیازی به گفتن نیست که اگر آن‌ها این کار را نکنند، به خاطر بی‌کفایتی و عدم سازگاری خودشان است. این فرآیند با توانمندسازی شبکه گسترده‌ای از سازمان‌ها، موسسات و شیوه‌ها برای "پیاده‌سازی" تاب‌آوری بر روی زمین تکمیل می‌شود.

فصل اول: تاب‌آوری و نارضایتی‌های آن / 13

فصل دوم: شیوه‌های تاب‌آوری / 41

فصل سوم: چهار مدل برای تاب‌آوری /69

فصل چهارم: یک‌صد شهر تاب‌آور / 97

فصل پنجم: عملیاتی کردن تاب‌آوری شهر/ 135

فصل ششم: شهر تاب‌آور بارسلونا / 149

فصل هفتم: شهر تاب‌آور سانفرانسیسکو / 189

فصل هشتم: آینده مدیریت بحران شهری / 227