فوتبال، به عنوان پرطرفردارترین و اثرگذارترین ورزش در ایران، همواره عرصه‌ای برای بروز و بازتاب کنش‌های اجتماعی متنوع بوده است. کتاب حاضر با تمرکز بر لیگ فوتبال ایران در سال 1400 و تحلیل رفتار تماشاگران چهار تیم پرهوادار استقالال، پرسپولیس، تراکتور و سپاهان به تبیین و ارائه الگویی گفتمانی از پدیده وندالیسم در ورزشگاه‌ها می‌پردازد؛ پدیده‌ای که به‌ویژه در ورزشگاه‌های بزرگ کشور نظیر استادیوم آزادی، جلوه‌ای آشکار از بحران‌های اجتماعی نهفته در بستر فوتبال است. کتاب حاضر با رویکردی توصیفی – پیمایشی و تحلیل کیفی مبتنی بر نظریه داده‌بنیاد، در مقطع حساس پساکرونا و با بازگشایی ورزشگاه‌ها، می‌کوشد با شناسایی زمینه‌ها و سازوکارهای بروز خرابکاری، راهکارهایی برای پیشگیری و ارتقای فرهنگ هواداری ارائه دهد و درک عمیق‌تری از مناسبات اجتماعی معاصر در فضای ورزش ایران فراهم آورد.

فصل اول: کلیات

فصل دوم: مطالعات نظری

فصل سوم: روش تحقیق

فصل چهارم: یافته ها و نتای

فصل پنجم: بحث و بررسی یافته ها