به گزارش روابط عمومی سازمان انتشارات جهاددانشگاهی، جیمز دبلیو پاتر استاد ارتباطات در دانشگاه کالیفرنیا در سانتاباربارا است. پاتر برجسته ترین پژوهشگر جهان در عرصه سواد رسانه ای است و پیشتر کتاب هایی با موضوع سواد رسانه ای از او به فارسی منتشر شده و مورد استقبال قرار گرفته اند.

 کتاب حاضر که با سفارش جهاد دانشگاهی ترجمه شده است، واپسین ویراست این کتاب است که در سال ۲۰۱۹ منتشر شده است.

در بخشی از کتاب آمده:

بیشتر ما فکر می کنیم سواد رسانه ای داریم. امروز یاد گرفته ایم با سراغ همه نوع رسانه برویم تا موسیقی، بازی، اطلاعات و سرگرمی دلخواهمان را پیدا کنیم. ما چهره بسیاری از سلبریتی ها را می شناسیم و واقعیت های بسیاری را درباره زندگی آن ها می دانیم. ما گستره ای از سبک های موسیقایی را تشخیص می دهیم و ترجیح نیرومندی برای سبک های دلخواهمان داریم. ما به آسانی می توانیم پیام هایی را با عکس، ویدئو یا متن بسازیم و بعد آن ها را در اینترنت روی سایت مختلف آپلود کنیم. ما آشکارا می دانیم چگونه خودمان را در رسانه ها نمایش دهیم، چگونه اطلاعات را از رسانه ها جذب کنیم، و چگونه با رسانه ها سرگرم شویم، و می دانیم چگونه از آن ها برای آفرینش پیام های خودمان و همخوان کردن آن با دیگران بهره بگیریم. آیا ما باسوادان رسانه ای هستیم؟ بله مسلما. ما اطلاعات زیادی به دست آورده ایم و مهارت های مهمی کسب کرده ایم. توانایی سخن گفتن به یک زبان، خوانش و فهم عکس ها، و دنبال کردن روایت ها دستاوردهای مهمی هستند، گرچه ما اغلب این توانایی ها را معمولی می دانیم. در حالی که نباید چنین دست آوردهایی را کم اهمیت قلمداد کرد، مهم است بپذیریم که می توانیم سواد رسانه ای بسیار بیشتری داشته باشیم.

و در جای دیگری از کتاب می خوانیم:

ما مصرف کننده هستیم و منابع ما شامل نه تنها پول ما، بلکه حتی مهم تر از آن، زمان و توجه ماست. ما به دنبال دادن پول و زمان برای گرفتن اطلاعات و سرگرمی هستیم. ما به عنوان مصرف کننده بزرگ ترین گروه هستیم؛ ما ۳۳۰ میلیون نفر در آمریکا و ۷ میلیارد نفر در جهان هستیم. ما بیشترین منابع را داریم. اگر ما به طور کامل از بازی بیرون بکشیم، بازی تمام می شود. البته، منابع ما این قدر میان آدم های پرشمار تقسیم شده که هیچ تک آدمی فکر نمی کند توانایی زیادی در بازی کردن داشته باشد. این احساس اشتباه است. اگرچه هیچ تک آدمی مقدار قابل ملاحظه ای زور ندارد تا کل بازی را تغییر دهد، هر کدام از ما می توانیم به صورت جدی بازی را برای خودمان تغییر دهیم. اگر ما خوب بازی کنیم، پیوسته ارزش سرگرمی و اطلاعاتی که با پول و زمانمان می خریم را بالا می بریم. اما خوب بازی کردن نیازمند این است که ما هوشمان به منابعمان و نیازهای در حال تغییرمان باشد و درباره دادوستد بهتر منابع مذاکره کنیم. اگر خوب بازی نکنیم دادوستدهای اقتصادی بدی انجام خواهیم داد و پیوسته منابع زمانی و پولی ما کمتر خواهد شد.

پیش بینی می شود این کتاب زمستان سال جاری وارد بازار نشر شود.